Sonunda olan oldu. Gul gibi caydanligimizin demligi soldu. Onceleri akti, sizdirdi, onemsemedik, sevdik, bagrimiza bastik, demlemeye devam ettik. Taaaa ki bir gun cayi caybardagi yerine kahvalti masasina bosaltana kadar. Aslinda yerine yenisinin alinmasi mumkun olan bir memlekette olsak hic buyutulmeyecek bu mevzu, konunun kaynagindan onsekizbinkilometre uzakta olunca hayati onem kazandi. Insani yardim paketi icin cagrilar baslatildi...
Bu nadide mutfak demirbasi, uc yil once sevgili esime benim Christmas hediyemdi. Bir Turk evladinin icindeki Christmas ruhunu yansitmasi acisindan pek manidar bir ornek olsa da, esimin bu hediyeye karsi gosterdigi sevgi ve baglanis bir Turk evladinda bile gorulemeyecek cinstendi. Cay, caydanlik ve caykur uclemesi kisa zamanda hayatimizin bir parcasi oluvermisti. Nitekim, Amerika'da agiz tadiyla bir cay icmek, ev sinirlari disinda yapilabilecek bir aktivite degildi, cunku millet poset caydan otesine yabanciydi. Eve gelen insanlarin mutfaktaki bu ilginc alete (!), kimligi belirlenemeyen cisim edasiyla yaklasmasi ve benim her seferinde bir caydanligin nasil calistigini detaylariyla aciklamam alisilan bir rutin haline gelmisti.
Neyseki Yeni Zelanda'ya tasinmamizla cayin gunluk hayattaki yeri tekrar anlam kazandi. Oyle ki bu ulkenin literaturunde cay saati diye bir terim vardi! Is yerinde saat 10 dedi mi herkes isi gucu birakip kafeteryanin yolunu tutar, bedava yapilan cay, kahve, kurabiye servisinin tadini cikarir. Ayni merasim saat 3.5 sularinda tekrar tekrarlanir. Cay bizim ulkemizde oldugu gibi bir sosyal paylasim araci aslinda. Birisinin evine ziyarete gittiginizde herseyden once sorulan "vuld yu layk e kap of ti?" sorusu kanlari kaynastirir, muhabbeti koyulastirir. Var midir cay gibisi...
Ulkenin kulturune boylesine yerlesmis cayin sanata etkisi de boyle oluyor anlasilan. Kullanilmis demlik posetlerinden yapilmis giyilebilir sanat eseri Wellington'da kaldigimiz hotelin lobisinde sergileniyordu. Icemeyen giysin efenim!
